"მინდოდა, როცა ქმარი დაბრუნდებოდა, ოჯახი ფეხზე დამდგარი დამეხვედრებინა და არა - წაქცეული და ნაცარმიყრილი"
"შვილები გამიმწარდებოდნენ, მამინაცვალი რომ მომეყვანა მაგათთვის. რომც გამოჩენილიყო ვინმე, არ გავყვებოდი..."
ელიკო ნარინდოშვილი სიღნაღის რაიონის სოფელ ჯუგაანში ცხოვრობს და სადაცაა, 103 წლის გახდება. ჩია ტანის, ბეღურასავით ქალბატონი თავს ჯერ კიდევ მხნედ გრძნობს. თუმცა, ჯოხის დახმარების გარეშე გადაადგილება უჭირს. როდესაც შეიტყო, რომ მასთან ჟურნალისტი იყო მოსული, ოთახიდან გამოვიდა და სალაპარაკოდ, ტუჩების ცმაცუნით მოემზადა.
- 1912 წელს დავიბადე სიღნაღის რაიონში, სოფელ ბოდბისხევში. ჩემი ქალწულობის გვარი ჭაბაშვილია. ანდროზე რომ გავთხოვდი, მერე გავხდი ნარინდოშვილი. მაშინ 21 წლისა ვიყავი. ჩემი ქმარი მალევე წაიყვანეს ჯარში, საიდანაც აღარ დაბრუნებულა. 2 შვილით დავრჩი. ცხოვრება ჭირდა. თავი ხომ უნდა მერჩინა?! თამბაქოს პლანტაციაში დავიწყე მუშაობა. 4 წელი ვიმუშავე. შემდეგ 7 წელი ფერმაში, მწველავად ვმუშაობდი, 4 წელიც ქათმის ფერმაში გავატარე... თავს არა ვზოგავდი. მინდოდა, როცა ქმარი დაბრუნდებოდა, ოჯახი ფეხზე დამდგარი დამეხვედრებინა და არა - წაქცეული და ნაცარმიყრილი.
- რამდენი წელი ელოდეთ ქმარს? როდის გადაგეწურათ იმედი, რომ დაბრუნდებოდა?
- იმედი არ გადამწურვია. დღესაც შეიძლება, მოვიდეს... ოქრო კაცი იყო, ძალიან კარგი ქმარი და კარგი მამა... ერთი შვილი მომიკვდა სიმსივნით, რამდენიმე წლის წინ. ძალიან განვიცადე. რაღად მინდა თავი ცოცხალი, მაგრამ აბა, რა ვქნა, თავს ხომ ვერ მოვიკლავ?
- სიყვარულით გათხოვდით, ელიკო ბებო?
- არა, შვილო, სულაც არ ვიყავი აზრზე. სახლში მოვიდა და მითხოვა... რა უნდოდა, არ ვიცი... მე ვუნდოდი და მითხოვა კიდეც. შინიდან ხომ არ გავაგდებდი ან უარს ხომ არ ვეტყოდი? დავთანხმდი და შინ გამოვყე. ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერი ის 6 წელი იყო, როცა იმასთან ერთად ვცხოვრობდი.
- მეორედ არ გათხოვილხართ? მთხოვნელი გეყოლებოდათ...
- რას ამბობ, შვილო, შვილები გამიმწარდებოდნენ, მამინაცვალი რომ მომეყვანა მაგათთვის. რომც გამოჩენილიყო ვინმე, არ გავყვებოდი... თავიდან არ მიყვარდა ჩემი ქმარი, მაგრამ მერე ისე შემიყვარდა ჩემი ანდრო, რომ მის გარეშე ვერ ვძლებდი ან ამდენი წელი როგორ გავუძელ მონატრებას, რა ვიცი... გეფიცები მკვდარსა და ცოცხალს, ჩემი ქმრის მეტი, ჩემზე გამკარებელი თუ ვინმე იყო. რომ მოვიდეს, ხომ უნდა დავხვდე სუფთა სინდისით... მერჩივნა, იგრევ მე მეწვალა, მეშრომა და ჯაფა დამდგომოდა, ვიდრე სხვას გავყოლოდი.
სტატია სრულად იხილეთ ჟურნალ "გზის" ხუთშაბათის ნომერში.
Рассказ алтарника.
"ორსული ქალი ჭაობიდან ამოვიყვანე, მან კი მიმატოვა"
2014-08-02 09:35:46
ის ეკლესიაში შემოვიდა, თავსაფრიდან ქერა თმა მოუჩანდა. ტირილისგან თვალები და ცხვირი ჰქონდა ჩაწითლებული. გაფერმკრთალებულ სახეზე თეთრ ცხვირსახოცს ხშირ–ხშირად ისვამდა, ოფლს იწმენდდა. სადა, უბრალო ტანსაცმელშიც კი შეამჩნევდი მის ლამაზ სხეულს. პირველად რომ დავინახე, საკურთხევლის წინ ვიდექი. სტიქარი ახალი ჩაცმული მქონდა და მოძღვრის მოძრაობებს გაფაციცებული ვაკვირდებოდი, რომ რამე არ გამომპარვოდა. მისი დანახვისას კი თითქოს თავი დავკარგე, ყველაფერი დამავიწყდა. ეს იყო ერთი ნახვით შეყვარება. გონზე ერთმა მგალობელმა მომიყვანა, ხელი მომკიდა და რაღაცაზე მიმანიშნა.
იმ ქალის სახე თავიდან ვერ ამოვიგდე. "რატომ ტიროდა? რა აწუხებდა?" – ვფიქრობდი განუწყვეტლივ. რამდენიმე დღე არ გამოჩენილა, მერე ისევ მოვიდა, სახე ძველებურად გაფერმკრთალებული ჰქონდა, უფრო შეთხელებულიც. აღარ ტიროდა, მაგრამ თვალებში უზარმაზარი სევდა ჰქონდა. დღესაც არ ვიცი, რატომ, მაგრამ პირდაპირ ჩემკენ წამოვიდა, რაღაც მკითხა. ხმაც ისეთი ლამაზი ჰქონდა... სეფისკვერი მივაწოდე და რაღაც ვუთხარი. ის იქვე ჩამოჯდა, მერე კიდევ რაღაც მკითხა და...
ეტყობა, იგრძნო, რომ ჩემს გულში უზომოდ დიდი სითბო ტრიალებდა, რომელიც მხოლოდ მის მიმართ იყო მიმართული. ამიტომაც თითქოს მომენდო, მითხრა, მოძღვართან მისვლა მინდა, მაგრამ ვერ ვბედავო. ვუთხარი, რომ ეკლესიაში ხშირად ევლო და ამ ნაბიჯს უფალი ისე გადაადგმევინებდა, თვითონ ვერც კი გააცნობიერებდა. ლოცვანი მივეცი და ვთხოვე, ხშირად ეკითხა. მართლაც დაიწყო ეკლესიაში სიარული, ჩემს მოძღვართანაც მივიყვანე, გაესაუბრა. ერთ დღეს კი ტაძრიდან ერთად წამოვედით, ვთხოვე, ყავა ჩემთან ერთად დაელია და სწორედ მაშინ გავიგე მისი მწუხარების მიზეზი.
ორსულად იყო. საყვარელმა კაცმა რომ გაიგო, ბავშვს ელოდებოდა, მიატოვა. მან კი არ იცოდა, რა უნდა გაეკეთებინა. სოფელში ორსული ვერ ჩავიდოდა, თბილისში სამსახურიც აღარ ჰქონდა, იმ კაცს მხოლოდ სამი თვის ბინის ქირის ფული ჰქონდა წინასწარ გადახდილი. მერე კი ქუჩაში რჩებოდა, ამას ისიც ემატებოდა, რომ საჭმლის ფულიც არ ჰქონდა. მოკლედ, ჭაობში იყო. ამბობდა, თავი უნდა მოვიკლა, სხვა გზა არ დამრჩა, ეკლესიაში კი იმიტომ დავდივარ, რომ იქნებ უფალმა გადარჩენის გზა მიჩვენოსო. ვუთხარი, უკვე გიჩვენა, დღეიდან აღარაფერზე იფიქრო, მე მომენდე–მეთქი. ჩემთან გადმოვიყვანე საცხოვრებლად. ყველას ისე გავაცანი, როგორც ჩემი ცოლი. მის ოჯახშიც ჩავედი და ვუთხარი, რომ მათი შვილი ძალიან მიყვარდა და დაქორწინებას ვაპირებდით. ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს მთელი ცხოვრება ამ ქალს ველოდებოდი, თითქოს ჩემი ნაწილი იყო. თვითონ ისე იყო გაკვირვებული, ხშირ–ხშირად მეკითხებოდა, ამას რატომ აკეთებო. ვეუბნებოდი, რომ ძალიან მიყვარდა. ჩემი სიტყვები იყო გულწრფელი, გულიდან წამოსული.
სამი კვირის გაცნობილი ქალი ცოლად მოვიყვანე. მას ისე ვუვლიდი, თითქოს მუცლით ჩემს შვილს ატარებდა. ბავშვს ველაპარაკებოდი, ვეუბნებოდი, რომ ის უკვე მიყვარდა. ჩემი საყვარელი ქალი ამ დროს გაოცებული, გაფართოებული თვალებით მიყურებდა და ხანდახან მეუბნებოდა კიდეც, რომ ეს ყველაფერი არ სჯეროდა. მე კი ბედნიერებისგან დავფრინავდი...
ახლა მოძღვარი მეუბნება, დიდი სიყვარული უფალმა ჩაგიდო გულში, რომ ის ქალი და ბავშვი გადაგერჩინა, ამიტომაც იყავი ასე ბედნიერიო. თუ ასეა, მაშინ მადლობა უფალს, მაგრამ ახლა იმ ტკივილს რა მოვუხერხო, ჩემს გულში რომ გაიდგა ფესვები და აღარ გამოდის? საქმე ის არის, რომ ქალმა, რომელიც გადავარჩინე, მიმატოვა. ერთ დღეს მითხრა, ბავშვის მამამ პატიება მთხოვა და მასთან უნდა დავბრუნდეო. ეს იმით ახსნა, თითქოს შვილზე ფიქრობდა, მე მამინაცვალი ვიქნებოდი, ის კი ნამდვილი მამა იყო. კარი გაიხურა და ჩემი ბედნიერებაც გაიყოლა.
დღემდე ვფიქრობ, რა იყო ეს. სიზმარი? მაშინ რატომ არ მთავრდება? რატომ ვერ ვივიწყებ?
"სარკის" ერთგული მკითხველი
Рождественское чудо(на грузинском)
Я заставила девушку моего сына сделать аборт
Нищенка подарила мне материнское тепло
Жалею, что помогла моей сестре избавиться от ребенка
Из-за меня невестка и сын остались бездетными
Жалею о том, что плохо относилась к пасынку сына.
Племянница мужа разбила мне семью
Из коментов фб на тему "Живые свидетельства"
Диана Лапшина ·
У моей крестной тоже есть история. Ее бабушка, молодая женщина с кучей детей от первого брака пожилого мужа, как-то открыла дверь в ночи, а там старушка-странница. Дело было в деревне в начале 20 века. Старушка попросилась переночевать, та ее впустила, накормила, напоила, уложила спать. Старушка прожила у них неделю. Как-то спустя неделю наступает ночь, она встает с лавки, кланяется и говорит - спасибо, дорогая хозяйка, за хлеб-соль, мне пора в путь, а тебе за твою доброту сделаю подарок - никогда у тебя твои жемчужные зубки болеть не будут. И ушла в ночь. Так вот спустя 86 лет клали ту хозяйку в гроб с идеальными белоснежными зубами. Патологоанатом сказал, что никогда такого не видел, чтобы у женщины 106 лет были все зубы свои и в ТАКОМ состоянии. И у зубного врача она ни разу не была.
В Батуми 59-летняя женщина родила первенца
17:49, Февраль 11, 2017
ТБИЛИСИ, 11 февраля – Новости-Грузия. Жительница черноморского города Батуми Натела Лазишвили родила первенца в возрасте 59 лет, сообщает телекомпания «Имеди».
Они с мужем Гурамом, которому 61 год, ждали этого события 33 года.
По данным телекомпании, роды прошли успешно. Ребенок весом 2,3 килограмма появился на свет в результате кесарева сечения.
«Я точно не ждала этого, я уже в возрасте, но Бог подарил мне ребенка», — рассказала Натела Лазишвили.
Новорожденного мальчика назвали Георгием. В настоящее время, малыш и его мать чувствуют себя хорошо.
Комментарии
Источник: Новости-Грузия https://www.newsgeorgia.ge/v-batumi-59-letnyaya-zhenshhina-rodila-perventsa/#t20c